Kira Yuru

Afgelopen zaterdag kwamen de ouders van Marloes samen met de captain van de 747 en zijn vrouw (Rolf en Monique). Als verrassing zijn Loes en ik naar het vliegveld gekomen en hebben wij ons verstopt tussen de menigte om ons nieuwe bezoek te verwelkomen. Wat we niet wisten was dat zij ook een verrassing hadden meegebracht en we waren dan ook erg flabbergasted toen Millad, de vriend van Marloes, ineens voor onze neus stond.

Net als met mijn ouders zijn we met ons bezoek naar de vlindertuin geweest en hebben we een dolfijnentourtje gedaan. Ook zijn we naar de Jodensavanne, blaka watra en overbridge (zwemplaatsen) geweest. Verder zijn we langs het oude huis en school van de moeder van Loes geweest, zij heeft hier in haar jeugd een paar jaar gewoond.
Na drie gezellige dagen was het alweer tijd voor hen om terug te gaan naar Nederland en waren we weer met z'n tweetjes en is het ook voor ons tijd om aankomend weekend afscheid te nemen van Suriname.

Ik kan zeker zeggen dat ik veel heb meegemaakt hier, veel ervaringen heb opgedaan en vooral veel geleerd heb over cultuurverschillen. Het is jammer dat stage zo is tegengevallen en dat we vroegtijdig zijn gestopt, maar het was helaas niet anders.
Het is een prachtig land en de mensen hier zijn zo vriendelijk en kunnen onwijs lekker koken.De vriendelijkheid ga ik wel echt missen. In Nederland is het niet zo gebruikelijk om door je buurvrouw mee naar binnen gesleurd te worden en volgestopt te worden met tamarindestroop en markoesasap.

Toch is het wel weer fijn om naar huis te gaan. Ik mis mijn eigen spulletjes, een wasmachine die mijn was ook daadwerkelijk schoonmaakt en mijn lichaam is wel weer toe aan een overdosis groente en fruit wat we hier weinig hebben gegeten omdat het zo duur is. Ik kijk er weer naar uit om vriendje, familie en vrienden te zien en niet zoveel beestjes om me heen te hebben die me prikken en mijn voet pijnlijk doen opzwellen waardoor ik een olifantenpoot krijg en lopen zeer doet.

Tot die tijd gaan we nog even extra van de zon genieten hier en zaterdagavond vertrekken we met de KLM weer richting het regenachtige Nederland.

Bedankt voor al jullie berichtjes de afgelopen elf weken, ik vond het erg leuk om ze te lezen en ik zie jullie snel!

Liefs, Lois

Unu Pikin

Onze voorkeur ging uit naar een weeshuis dus zijn we druk gaan googlen en kwamen we uit bij een stichting waar de oma van Loes, in de periode dat zij daar woonde, veel voor deze mensen heeft gedaan. Na contact te hebben gehad mochten we langskomen voor een rondleiding, maar konden zij verder niks voor ons betekenen omdat zij alleen vrijwilligers voor een jaar willen omdat de kinderen anders in de war raken. Dus ging onze zoektocht verder.

Internet bracht ons bij een stichting waar de opa van Loes, die dus ook in Suriname woonde, veel voor heeft gedaan. Stichting Unu Pikin zet zich in voor kinderen en levert een bijdrage aan het onderwijs in Suriname. Zij zetten schoolbibliotheken op, verzamelen en distribueren les- sport- en spelmaterialen en ook hebben zij een sociale werkplaats waar jongeren en jongeren met een beperking schoolmeubilair maken.
Na een rondleiding te hebben gehad bleken wij wat voor deze stichting te kunnen betekenen. Ze hebben van de week vanuit Nederland een hele lading boeken gekregen. Deze boeken moesten worden uitgepakt, gesorteerd op doelgroep en weer worden verpakt voor de bibliotheek of verkoop. Dat werd ons werkje.

Het voelde net als pakjesavond om alle dozen open te maken en veel boeken als Pinkeltje en Heksen van Roald Dahl brachten toch enig jeugdsentiment met zich mee. Voor een paar uurtjes per dag is dit prima werk om te doen en je ziet snel resultaat doordat de stapel met dozen snel kleiner wordt. Ook gezellig kletsen met de mensen van de werkplaats zorgt ervoor dat de tijd voorbij vliegt en hebben wij onze dagbesteding ook weer gehad!

Vandaag is het nog maar 16 dagen tot we weer terug in Nederland zijn en over 8 dagen komen de ouders van Loes nog even langs!

Liefs,
Lois

P.s Mocht je tijdens een verhuizing of tijdens het doorzoeken van je kasten een heleboel oude boeken tegenkomen waarvan je niet weet wat je er mee moet, geef het aan een goed doel! Unu Pikin kan zeker wat met je boeken en zo kunnen de kinderen en volwassenen hier meer gaan lezen. Je kan je boeken dan opsturen naar het volgende adres:
Henne Dekkers
Jurrian Dekkers-Visch
De Hulk 8
1622 DZ Hoorn
Vanuit hier worden de boeken verstuurd naar een schip wat naar Suriname gaat :)

Voor de gulle gevers onder ons, mocht je geen oude boeken hebben maar toch wat voor deze stichting willen doen, dan kan je ook altijd een beetje geld over maken op het volgende rekeningnummer: 65.28.03.203 t.n.v Unu Pikin.

Korsou

Vrijdag (5/10) vertrokken wij om vier uur in de ochtend met onze taxichauffeur Franklyn naar vliegveld Zanderij. Na een korte directe vlucht van 2,5 uur zonder vertraging werden we met open armen ontvangen op het vliegveld van Curacao door mijn ouders die al klaar stonden met naambordjes :) en werden we naar ons hotel gebracht. Het hotel had zijn eigen privéstranden en was kennelijk super deluxe gezien het hoge gehalte dure merkpolo's en parelkettingen wat er rond liep. We zijn direct gaan zwemmen in het o zo heldere water wat wij hier in Suriname nog niet zijn tegen gekomen.
(Gerda we hebben aan je gedacht toen we over de Pondjesbrug liepen!)

De dag erna hebben we een poging gedaan om te gaan duiken bij Cas Abao. Helaas zou Curacao Curacao niet zijn als er geen regenseizoen bestond en het heeft dan ook de hele dag geregend. Het moment dat wij het water in wilden gaan kwam het met bakken uit de hemel met de nodige onweerklappers en was het niet veilig meer om te duiken. We zijn terug naar het hotel gegaan waar het blijkbaar de hele dag niet geregend had (natuurlijk..) en zijn we daar lekker gaan zwemmen.

De rest van de dagen hebben we de druipgrotten bezocht en zijn we naar het Seaquarium geweest waar we een dolfijnenshow hebben gezien. Verder hebben we snorkels gekocht en bleek het water bij het hotel vol te zitten met mooie visjes en koraal :). We hebben nog een poging gedaan om te duiken, maar bij de duikschool was er te weinig personeel en hadden we geen instructeur..Dit was een dag voordat we vertrokken en je mag tot maximaal 24 uur voor je vlucht duiken, dit was dus onze laatste kans.

Na vijf heerlijke dagen Curacao was het weer tijd om terug te gaan naar Suriname. Mijn ouders blijven nog tot zaterdag 13 oktober en vertrekken dan weer naar het herfstachtige Nederland. We gaan nog een tweedaags tripje doen naar het binnenland en dan zit hun tijd erop hier.

P.s Nog even een ander nieuwtje. In mijn vorige verslag was ik helemaal blij met de gang van zaken met stage en ging het goed. Er zijn inmiddels een aantal dingen voorgevallen waar ik jullie niet mee ga vermoeien, maar dit heeft ertoe geleidt dat Marloes en ik besloten hebben te stoppen met het werk in het ziekenhuis en de laatste drie weken iets anders te gaan zoeken om onze tijd beter te besteden.

Bedankt voor de lieve reacties!
Lois

Famiri fisiti

Beiden mochten we meekijken met een gastroscopie, een interessant maar zeer naar onderzoek waarbij er een dikke slang met camera door de keel, slokdarm en maag wordt geduwd om te kijken of dat er daarbinnen iets aan de hand is.

Ook mijn Surinaamse taalvaardigheden ben ik aan het oefenen. Een patiënte die al op leeftijd is en niet meer goed kan zien had haar Bijbel bij zich en ik stelde voor om voor te lezen. Deze Bijbel bleek in het Sranang (Surinaams) te zijn dus heb ik mijn beste Surinaams in de strijd gegooid om het verhaal over Yesus zo soepeltjes mogelijk te vertellen. Het werd gieren en brullen in de zaal die mij moest aanhoren, maar de patiënte kon het erg waarderen en was dankbaar dat ik dit voor haar wilde doen.

Famiri fisiti (=Familiebezoek)
Donderdag was het zover. Mijn ouders hebben voet op Surinaamse bodem gezet en in de avond stonden ze voor ons huis en werd er uitgebreid geknuffeld. Zij verblijven op steenworp afstand van ons huis (met een zwembad!!) dus we zijn praktisch bijna buren.

In het weekend hebben Marloes en ik als echte gidsen een deel van Paramaribo laten zien waarbij de centrale markt en het schaafijs niet mocht ontbreken. Zaterdag zijn we naar de vlindertuin in Lelydorp geweest. Het was een leuke ochtend met een rondleiding op de kwekerij en Marloes dag kon niet meer stuk omdat er felblauwe vlinders blijken te bestaan. Ook hebben we daar slangen gezien en kleine schildpadjes vastgehouden.

Zondag zijn we vroeg ons bed uitgekomen om de zangvogelwedstrijd op het Onafhankelijkheidsplein mee te maken. Veel Surinaamse mannen hebben een zangvogeltje in een kooitje die ze vertroetelen en ze overal mee naartoe nemen per brommer of bus. Op zondag worden deze vogeltjes dan met hun kooitjes op een stokje gezet op het plein en zijn er zangwedstrijden. Deze zondag was er helaas geen echte wedstrijd maar bleken de vogels in training te zijn...
De rest van de dag hebben we Fort Zeelandia bezocht en eind in de middag een dolfijnentour gedaan waarbij we in een flinke stortbui de Surinamerivier over gingen. In no time was het weer opgeklaard en konden we rustig dolfijnen spotten en lokale hapjes eten. Kortom een geslaagd weekend!

Dinsdag 1/10 vertrekken moedertje en vadertjelief naar Curacao en a.s vrijdag vliegen wij achter ze aan. Tsja we moeten af en toe ook een beetje vakantie houden he ;)

Bedankt voor jullie berichtjes! Heel erg leuk om te lezen.
Liefs,
Lois

Maluku & Veggie

Vrijdag:
Om 8.30u verzamelen om voor het eerst met 9 andere Nederlanders met de bus en boot naar de Raleighvallen en Voltzberg te gaan (zie het plaatje bij foto's voor de route die we hebben afgelegd). Het was een spannende weg met de bus die je via een 200km lange onverharde bauxietweg naar de boot moest brengen (ik dank de anwb op mijn blote knieën voor de reisziekte-armbandjes). Met 80km/uur, tenminste dat gok ik want de snelheidsmeter was stuk, was het veel gehobbel en gebobbel en hebben we gebeden dat de bodem en banden van de auto het zouden behouden. Onderweg nog gestopt omdat er problemen waren met de remkabels van de auto en vervolgens in de berm terecht gekomen na een bijna ongeluk met een houttruck.

Uiteindelijk heelhuids aangekomen bij onze bestemming na een reis van 4 uur waar nog een korjaaltrip op het programma stond. Eenmaal onderweg bleek de boot flinke lekkage te hebben en hebben we een pitstop gemaakt waarbij de boot werd gefixt met karton en leeggehaald met een emmer. Kennelijk hadden ze de boot op de kop getikt en was onze rit een testrit. Pijnlijke zitbotjes van de houten planken en 4 uur later kwamen wij aan bij de Raleighvallen. Bij het uitpakken van de tassen in onze kamers bleken mijn beiden tassen op de bodem van het korjaal te hebben gelegen en letterlijk al mijn spullen, inclusief mijn portemonnee met briefgeld, compleet doorweekt waren door de lekkage. Marloes en ik hadden een kamer die we deelden met twee meiden met prachtig uitzicht op de rivier en allemaal hebben we onze natte kledingstukken a la campingstijl opgehangen door de kamer.

Zaterdag:
De Voltzberg stond op het programma. Met onze wandelkleren, bergschoenen en een rugzak vol proviand waren we klaar om de berg te beklimmen. Eén van mijn bergschoenen was ook volledig doorweekt maar met een inventief idee van Marloes om boterhamzakjes om mijn voet te binden is de schade aan blaren beperkt gebleven. Het werd een tocht van 8km door de bossen waarbij je werd geteisterd door steekvliegen en steekpalmen waarna je bij de voet van de berg aankomt. De berg zelf is 240m, wat op zich niet veel voorstelt, maar als je die op het heetst van de dag in Suriname gaat beklimmen voel je wel dat je lichaam al vijf weken niet gesport heeft. Vooral het laatste stuk naar de top was ontzettend steil en ik ben nog nooit zo blij geweest met de grip van mijn bergschoenen. Het uitzicht op de top is werkelijk adembenemend. Tachtig procent regenwoud wat aan je voeten ligt wat lijkt op broccoli met hier en daar het geschreeuw van de brulapen waardoor je ieder moment een dinosaurus zou verwachten. Na even genoten te hebben van onze overwinning stond de 8km terugreis weer voor ons klaar en hebben we op het eind verkoeling gezocht in een mooie waterval.

Even over de titel van dit verhaal. Dit waren onze bijnamen die we de hele tour aan moesten horen, Marloes uiteraard veggie (vegetariër) en ik overduidelijk Maluku (Molukker).

Zondag:
In de ochtend werden we wakker met doodshoofdaapjes in de boom bij ons balkon. Op het hele terrein waren deze schattige diertjes te vinden die we hebben gevoerd en uitgebreid hebben gefotografeerd.
Tijdens het ontbijt bleek bij onze groepsgenoten een vogelspin op de kamer te zitten. Marloes en ik met onze spinnenfobie en fotocamera erop af om het zwartharige beest bijna ter grootte van mijn hand te bewonderen. Zowaar zijn we er mee op de foto geweest en heb ik overwogen om hem op mijn hand te laten lopen. Het diertje was echter zelf net zo bang als wij en durfde niet op onze handen te klimmen.

Na een wandeling en verkoeling in de sula's was het tijd om naar huis te gaan. Bij de opstapplaats van de bus bleek een band lek te zijn, maar die was snel vervangen en konden we ongestoord richting de bauxietweg. Eenmaal onderweg hebben Marloes en ik niet genoeg gebeden want bij een flinke kuil begaf de andere autoband het. De arm bleek helemaal te zijn verbogen en de regel dat in het binnenland elke voorbijganger elkaar helpt kwam goed van pas. Helaas konden de mannen niets voor ons betekenen en kon de band niet gemaakt worden. Uiteindelijk heeft een voorbijganger ons meegenomen richting Paramaribo. De chauffeur met auto hebben we achter moeten laten en zijn collega kwam hem die dag erna helpen.
Onderweg naar Paramaribo, in een heerlijke vierwielaangedreven auto met genoeg bandenspanning, kwamen we onderweg ook nog een flinke bosbrand tegen die waarschijnlijk aangestoken is door jagers. Uiteindelijk heeft de engel die ons heeft meegenomen ons voor de deur afgezet en ben ik haar erg dankbaar dat we thuis zijn gekomen. In totaal heeft de reis van 13:00u tot 21:45u geduurd. Even een leuk feitje: dat is ongeveer net zo lang als met het vliegtuig van Nederland naar Suriname.

Dit was ons weekend in een notendop en ik ben even afgeweken van mijn korte verhalen, maar er was zoveel gebeurd.

Bedankt voor al jullie lieve reacties. Erg leuk om te lezen en te weten dat jullie een beetje op de hoogte zijn van wat ik hier uitspook :)

p.s Pap en mam, ik hoop niet dat jullie mij na het lezen van dit verhaal terugsleuren naar het veilige Nederland. Het was alleen dit weekend dat ik eventjes heb gevreesd dat ik niet meer thuis zou komen.
p.p.s Oma, maak je nog steeds niet druk. Je kleinkind heeft het nog steeds erg leuk in Suriname en maakt een hoop mee.

Foto's:https://www.facebook.com/media/set/set=a.4441579205428.2178843.1467778196&type=3

Eerste week obstetrie & Bosbivak

Op de derde dag hebben Marloes en ik kunnen regelen dat we bij een keizersnede mochten meekijken. Toch heel bijzonder om te zien hoe zij een baby uit een buik kunnen halen. De patiënte heeft een mooi jongetje gekregen en op weg naar de afdeling zijn we eerst langs de babykamer gereden en mocht ik het baby'tje van 1,5 uur oud ophalen en aan de patiënte tonen.

Dag vier stond weer in het teken van bedden opmaken en toen was ons boiling point bereikt. Voor de tiende keer netjes uitgelegd dat wij dit niet willen, dat wij meer willen doen en zij ons niet mogen zien als werknemers. Uiteindelijk heeft de hoofdzuster naar onze praktijkopleider gebeld dat zij ontevreden was over onze prestaties. We vonden het niet zo netjes dat ze dit achter onze rug om deed en ons op de afdeling gewoon negeerde en de praktijkopleider het werk op liet knappen dus is Loes met haar gaan praten. Het is een goed gesprek geworden en Loes mocht op de babykamer, ik op de behandelkamer. Het is met wat met die cultuurverschillen hier.

Vrijdag waren we uitgenodigd om mee te gaan naar Bosbivak met alle verpleegkundestudenten van het Diakonessenhuis voor een motivatiemiddag met als thema ‘Communicatie'. Bosbivak is een oud militair trainingskamp waar je alleen met toestemming mag zwemmen, dus geluk dat wij dit mochten meemaken!
's Ochtends was er een bijeenkomst in het ziekenhuis waarin we als eerst liedjes gingen zingen/bidden tot god opdat de chauffeur ons maar veilig naar Bosbivak mocht brengen. Daarna kwam er nog een motiverende speech over ‘Onze Heer' waarbij je je meteen waant in een aflevering van Hour of Power.

Bosbivak is prachtig, een soort paradijselijk oord in the middle of nowhere (zoals veel dingen hier). Wit strand en pikzwart water. Ik heb me laten vertellen dat het erg schoon bronwater is en een bepaald soort bladeren het water zwart kleurt. Bij aankomst werden we ingedeeld in groepen en kregen we een opdracht die we moesten vertalen in een toneelstukje. Het werd een hilarische voorstelling waarin er werd er uitbundig gelachen zoals alleen surinamers dat kunnen.Als lunch werd er heerlijke roti gegeten en daarna waren we vrij om te doen wat we wilden. We hebben onze hangmatjes opgehangen en zijn verkoeling gaan zoeken in het water wat lijkt op cola.
Een erg geslaagde dag om zo het weekend mee in te gaan!

Liefs,
Loïs

Foto's: https://www.facebook.com/media/set/set=a.4441579205428.2178843.1467778196&type=1

Isadou

Daar aangekomen bleek Isadou een prachtig oord te zijn voor pure ontspanning. Al gauw
werden er hangmatten opgehangen en kon er gezwommen worden in de sula's*. Verder brachten we de dag door met lezen, saoto* eten en gezellig kletsen met elkaar.

De rest van het weekend hebben we doorgebracht met nog meer sula's en nog meer lezen, kletsen en eten. ‘Niets moet, alles mag' was het motto van de dag en iedereen hield zich daar perfect aan.

Loes, ik en een meisje van de groep wilden een rustig plekje hebben om te zwemmen. Loes stond al tot aan haar knieën in het water totdat ik iets zag wat verdacht veel leek op een krokodil. Met de snelheid van het licht stond Loes weer op de rotsen en stonden we alle drie met ingehouden adem te kijken naar het beest wat onbeweeglijk in het water lag. Uiteindelijk zijn we op expeditie gegaan en via de rotsen dichterbij geklommen en troffen we een dode anaconda in ontbindingsstaat aan.

In het begin van de avond zijn we naar het eilandje Jaw Jaw in de buurt gevaren en kregen we van de gids een dorpswandeling.
De laatste dag stond in het teken van de terugreis en voldaan en ontspannen kwamen we weer aan bij ons huisje in Paramaribo om ons weer op te maken voor de laatste vier stage dagen op de gynaecologie. We gaan nu elke 2 weken op een andere afdeling lopen: obstetrie (kraam), vrouweninterne en chirurgie!

Liefs,
Lois

*Bakra = Blanke Nederlander
Korjaal = Boot uit een boom gesneden
Sula = Stroomversnelling
Saoto = Soto (Indische kippensoep)

P.s voor de foto's:
- Facebook: https://www.facebook.com/media/set/set=a.4441579205428.2178843.1467778196&type=3

- Voor de mensen zonder facebook:https://picasaweb.google.com/103506188416521714043/Week2?authkey=Gv1sRgCOG656yt8J_dxwE

Ja zuster, nee zuster

Zuster Marloes en Zuster Loïs. Dit worden onze benamingen de komende tien weken. Vandaag de eerste stage dag gehad en moesten naar een lokaal waar we ons bij de andere Surinaamse verpleegkunde studenten voegden. Daar kregen we boekjes aangereikt voor de godsdienst wat blijkbaar standaard is om te doen als er nieuwe stagiaires kwamen. Na passages uit de Bijbel te hebben aangehoord, het Onze Vader te hebben uitgesproken en vele liedjes over Jezus te hebben gezongen kregen we uitleg over de stage. Niemand wist eigenlijk wat wij daar kwamen doen wat voortkomt uit het feit dat de persoon met wie wij vier maanden contact hebben gehad over ons project met pensioen is gegaan en niemand heeft laten weten van onze komst en onze plannen J.

Marloes en ik lopen op de gynaecologie/obstetrie (kraamafdeling). Deze week lopen we samen en vanaf volgende week scheiden onze wegen en worden we apart geplaatst op gynaecologie en obstetrie.

Onze komst op de gynaecologie afdeling kan ik alleen maar als bijzonder omschrijven. Het personeel was vriendelijk, maar niet gemotiveerd om ons wegwijs te maken. Het was erg rustig op de afdeling en wij werden aan een tafel gezet om dossiers in te lezen wat erg interessant was voor een half uurtje. Dit hebben we uiteindelijk 2 uur gedaan en toen moesten we met lunchpauze (“schaften” zoals ze dat hier zo mooi zeggen). Daar kwamen we de Surinaamse studenten tegen wat wel weer erg gezellig was en hebben we samen geschaft.

Vervolgens hebben wij de dag afgesloten met protocollen lezen en als klap op de vuurpeil mochten we van stroken watten wattenbolletjes draaien. Sta je dan als vierdejaars HBO-er.

Het Surinaamse ritme is lastig inkomen en de verpleegkundigen lopen niet maar sloffen, kan ook niet anders met 34 graden in het droge seizoen, maar voor ons als snelle Nederlanders is het zeker wennen! Ook het superbeleefd zijn en telkens ‘Goedenmorgen zuster, hoe gaat het met u? Fijne dag verder’ moet er ook nog even inslijten. Een simpele ‘Hoi’ of ‘Hallo’ is hier niet gepast ;)

We hopen dat de komende dagen wat beter worden dan vandaag en we na tien weken kunnen zeggen dat we veel hebben geleerd en nieuwe dingen hebben opgestoken.

Liefs,
Loïs