Vrijdag:
Om 8.30u verzamelen om voor het eerst met 9 andere Nederlanders met de bus en boot naar de Raleighvallen en Voltzberg te gaan (zie het plaatje bij foto's voor de route die we hebben afgelegd). Het was een spannende weg met de bus die je via een 200km lange onverharde bauxietweg naar de boot moest brengen (ik dank de anwb op mijn blote knieën voor de reisziekte-armbandjes). Met 80km/uur, tenminste dat gok ik want de snelheidsmeter was stuk, was het veel gehobbel en gebobbel en hebben we gebeden dat de bodem en banden van de auto het zouden behouden. Onderweg nog gestopt omdat er problemen waren met de remkabels van de auto en vervolgens in de berm terecht gekomen na een bijna ongeluk met een houttruck.

Uiteindelijk heelhuids aangekomen bij onze bestemming na een reis van 4 uur waar nog een korjaaltrip op het programma stond. Eenmaal onderweg bleek de boot flinke lekkage te hebben en hebben we een pitstop gemaakt waarbij de boot werd gefixt met karton en leeggehaald met een emmer. Kennelijk hadden ze de boot op de kop getikt en was onze rit een testrit. Pijnlijke zitbotjes van de houten planken en 4 uur later kwamen wij aan bij de Raleighvallen. Bij het uitpakken van de tassen in onze kamers bleken mijn beiden tassen op de bodem van het korjaal te hebben gelegen en letterlijk al mijn spullen, inclusief mijn portemonnee met briefgeld, compleet doorweekt waren door de lekkage. Marloes en ik hadden een kamer die we deelden met twee meiden met prachtig uitzicht op de rivier en allemaal hebben we onze natte kledingstukken a la campingstijl opgehangen door de kamer.

Zaterdag:
De Voltzberg stond op het programma. Met onze wandelkleren, bergschoenen en een rugzak vol proviand waren we klaar om de berg te beklimmen. Eén van mijn bergschoenen was ook volledig doorweekt maar met een inventief idee van Marloes om boterhamzakjes om mijn voet te binden is de schade aan blaren beperkt gebleven. Het werd een tocht van 8km door de bossen waarbij je werd geteisterd door steekvliegen en steekpalmen waarna je bij de voet van de berg aankomt. De berg zelf is 240m, wat op zich niet veel voorstelt, maar als je die op het heetst van de dag in Suriname gaat beklimmen voel je wel dat je lichaam al vijf weken niet gesport heeft. Vooral het laatste stuk naar de top was ontzettend steil en ik ben nog nooit zo blij geweest met de grip van mijn bergschoenen. Het uitzicht op de top is werkelijk adembenemend. Tachtig procent regenwoud wat aan je voeten ligt wat lijkt op broccoli met hier en daar het geschreeuw van de brulapen waardoor je ieder moment een dinosaurus zou verwachten. Na even genoten te hebben van onze overwinning stond de 8km terugreis weer voor ons klaar en hebben we op het eind verkoeling gezocht in een mooie waterval.

Even over de titel van dit verhaal. Dit waren onze bijnamen die we de hele tour aan moesten horen, Marloes uiteraard veggie (vegetariër) en ik overduidelijk Maluku (Molukker).

Zondag:
In de ochtend werden we wakker met doodshoofdaapjes in de boom bij ons balkon. Op het hele terrein waren deze schattige diertjes te vinden die we hebben gevoerd en uitgebreid hebben gefotografeerd.
Tijdens het ontbijt bleek bij onze groepsgenoten een vogelspin op de kamer te zitten. Marloes en ik met onze spinnenfobie en fotocamera erop af om het zwartharige beest bijna ter grootte van mijn hand te bewonderen. Zowaar zijn we er mee op de foto geweest en heb ik overwogen om hem op mijn hand te laten lopen. Het diertje was echter zelf net zo bang als wij en durfde niet op onze handen te klimmen.

Na een wandeling en verkoeling in de sula's was het tijd om naar huis te gaan. Bij de opstapplaats van de bus bleek een band lek te zijn, maar die was snel vervangen en konden we ongestoord richting de bauxietweg. Eenmaal onderweg hebben Marloes en ik niet genoeg gebeden want bij een flinke kuil begaf de andere autoband het. De arm bleek helemaal te zijn verbogen en de regel dat in het binnenland elke voorbijganger elkaar helpt kwam goed van pas. Helaas konden de mannen niets voor ons betekenen en kon de band niet gemaakt worden. Uiteindelijk heeft een voorbijganger ons meegenomen richting Paramaribo. De chauffeur met auto hebben we achter moeten laten en zijn collega kwam hem die dag erna helpen.
Onderweg naar Paramaribo, in een heerlijke vierwielaangedreven auto met genoeg bandenspanning, kwamen we onderweg ook nog een flinke bosbrand tegen die waarschijnlijk aangestoken is door jagers. Uiteindelijk heeft de engel die ons heeft meegenomen ons voor de deur afgezet en ben ik haar erg dankbaar dat we thuis zijn gekomen. In totaal heeft de reis van 13:00u tot 21:45u geduurd. Even een leuk feitje: dat is ongeveer net zo lang als met het vliegtuig van Nederland naar Suriname.

Dit was ons weekend in een notendop en ik ben even afgeweken van mijn korte verhalen, maar er was zoveel gebeurd.

Bedankt voor al jullie lieve reacties. Erg leuk om te lezen en te weten dat jullie een beetje op de hoogte zijn van wat ik hier uitspook :)

p.s Pap en mam, ik hoop niet dat jullie mij na het lezen van dit verhaal terugsleuren naar het veilige Nederland. Het was alleen dit weekend dat ik eventjes heb gevreesd dat ik niet meer thuis zou komen.
p.p.s Oma, maak je nog steeds niet druk. Je kleinkind heeft het nog steeds erg leuk in Suriname en maakt een hoop mee.

Foto's:https://www.facebook.com/media/set/set=a.4441579205428.2178843.1467778196&type=3